بررسی سطح بهداشت روان در پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران

توجه به بهداشت روانی در تمام عرصه‌های زندگی از جمله زندگی فردی و اجتماعی وشغلی حائز اهمیت است. عدم توجه به بهداشت روان یکی از عوامل مهم در کاهش کارآیی، از دست رفتن نیروی انسانی و ایجاد عوارض جسمی و روانی، خصوصاً در خدمات حرفه‌ ای، می‌باشد. با توجه به نقش پرستاران در سیستم بهداشتی درمانی و لزوم انگیزه کاری بالای آنها برای ایجاد امنیت بهداشتی برای این قشر عظیم و مراجعین آنها، تحقیقی به منظور بررسی بهداشت روان پرسنل پرستاری بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران، انجام شد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی و مقطعی می‌باشد که روی200 نفر از پرسنل پرستاری که به صورت چند مرحله‌ای احتمالی انتخاب شدند، انجام شد. ابزارگردآوری داده ها شامل ویژگی های دموگرافیک، پرسش نامه سلامت عمومی-28 بود. یافته‌ها: یافته ها از لحاظ سطح بهداشت روان نشان داد که 43% از نمونه‌ها دارای علامت و 57% از آن ها بدون علامت بودند. بین بهداشت روان و ویژگی های دموگرافیک از قبیل وضعیت تأهل، تعداد فرزندان و رضایت از وضعیت اقتصادی ارتباط معناداری وجود نداشت. اما بین بهداشت روان و متغیرهای سابقه‌کار، اضافه‌کار و نوبت کاری رابطه با معنادار بود. بحث و نتیجه گیری: میانگین نمره بهداشت روان نمونه‌‌ها 29/23 بود که در مقایسه با جمعیت عمومی در ایران، رقم بالایی می باشد. بهداشت روان پرستاران به دلایل متعددی نسبت به سایر مردم جامعه در معرض خطر است. با توجه به یافته‌های تحقیقات موجود از مهم‌ترین دلایل می‌توان به ماهیت استرس‌زای این حرفه، فشارکاری، مواجه شدن با موقعیت های غیرمترقبه، نوبت های کاری، عوامل سازمانی و عوامل فردی اشاره کرد.